Θέμα:
- Παράγοντες ομάδων που κατηγορούνται οτι εξωθούν τα μικρά παιδιά να παίζουν μπάσκετ στα ανοικτά γήπεδα
- Γονείς που διαμαρτύρονται εντονότατα για αυτήν την ‘’απαράδεκτη κατάσταση’’
- Παιδιά που κλαίνε γδέρνοντας τα γόνατά τους στα ανοικτά γήπεδα μπάσκετ
- Σύλλογοι που ‘επαίρονται’ για τις εξαιρετικά ποιοτικές εγκαταστάσεις
Τότε γιατί να μην παίζουν όλοι σε κλειστά γήπεδα για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους;
Πολλοί θα θεωρήσουν ότι το ερώτημα τίθεται εκ του πονηρού μιας και είναι αδύνατον για ένα Σύλλογο να στεγάσει όλα τα τμήματα υποδομής σε ένα κλειστό γήπεδο.
Έτσι φαίνεται λογικό ότι όλοι θα ήθελαν τα παιδιά τους και οι ίδιοι να αθλούνται μακριά από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα.
Όλα αυτά αποτελούσαν αναμφίβολα το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και απολύτως ΛΟΓΙΚΟ μέχρι που δημοσιεύτηκε μια μελέτη στο AMJSM 2015 Δεκ., η οποία προσπάθησε να συσχετίσει το συχνότερο τραυματισμό στην καλαθόσφαιρα, δηλαδή τη ρήξη του Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου με τον τύπο του αγωνιστικού χώρου.
Σε αυτό το άρθρο μελετήθηκε σε βάθος 10ετίας η επίπτωση της ρήξης του Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου σε αθλητές που έπαιζαν τα Γυμνασιακά τους χρόνια μπάσκετ:
- Είτε κατ’ αποκλειστικότητα σε ανοιχτά γήπεδα (υποβαθμισμένες) περιοχές της Νέας Υόρκης
- Είτε κατ’ αποκλειστικότητα σε κλειστά γήπεδα (αναβαθμισμένες) περιοχές της Νέας Υόρκης
Τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά εκπληκτικά:
οι αθλητές των “ανοικτών” γηπέδων είχαν στατιστικώς σημαντικά πολύ μικρότερο κίνδυνο ρήξης Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου σε σχέση με τους αθλητές των κλειστών γηπέδων
Από την άλλη μεριά όμως οι αθλητές των “ανοικτών” γηπέδων πλήρωναν το τίμημα της πρόωρης ανάπτυξης αρθρίτιδας στα γόνατά τους σε σχέση με τους άλλους των κλειστών γηπέδων
Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο φαινόμενο;
Στη μάζα του Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου υπάρχουν τασεουποδοχείς ιδιοδεκτικότητας (proprioception), σένσορες δηλαδή που αντιλαμβάνονται τη θέση του γόνατος στο χώρο και δίνουν εντολή αυτόματης διόρθωσης στους μύες που το περιβάλλουν.
Οι σένσορες αυτοί φαίνεται ότι “προπονούνται” καλύτερα όταν το πόδι πατάει σε εδάφη με ελάχιστη απορροφητικότητα (ανοικτά γήπεδα) και κατά συνέπεια προστατεύουν πιο γρήγορα το πόδι σε αιφνίδιες (τραυματικές) κινήσεις στροφής
Τελικά που θα παίζουν τα παιδιά μας μπάσκετ; στα Σαλόνια ή στις Αλάνες;
Αυτή τη στιγμή δεν έχει βρεθεί ο επιστημονικός τρόπος να ξέρουμε ποιος θα πάθει και ποιος δεν θα πάθει ρήξη Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου κατά τη διάρκεια της ζωής του
Ξέρουμε μόνο μερικούς προδιαθεσικούς παράγοντες που συμβάλλουν στο να σπάσει αυτός ο σύνδεσμος.
Η πρόταση λοιπόν είναι η μεικτού τύπου αντιμετώπιση του κινδύνου πραγματοποιώντας προπονήσεις και σε ανοικτό και σε κλειστό γήπεδο.
Το σίγουρο όμως είναι ότι τα παιδιά μας δεν πρέπει με τίποτε να στερηθούν το παιχνίδι της παιδικής χαράς και των ανοιχτών γηπέδων
Ο Ιατρός
Ηρακλής Πατσόπουλος
